|
in tussentijd 6 |
| Sint-Antonius van Padua Heilige Antonius beste vrind maak dat ik mijn portefeuille vind Heilige Antonius beste vrind maak dat ik mijn sleutels vind Heilige Antonius beste vrind maak dat ik mijn trouwring vind Van 1 tot en met 5 juni maak je wandelingen door de stad. Onderweg raap je allerlei kleine dingetjes op die je – eenmaal in het atelier aangekomen – in horizontale rijtjes op je werktafel schikt. De composities die zo ontstaan zijn een neerslag van je tocht en een indicatie van je blik, van hoe je hebt gekeken. Op 13 juni, de naamdag van de heilige Antonius van Padua, maak je opnieuw een wandeling, maar dit keer doe je dat een hele dag lang, van zonsop- tot zonsondergang, en doorkruis je de hele stad, van noord naar zuid. Tegen de avond heb je een enorme schat aan voorwerpen verzameld. Sint-Antonius van Padua is de beschermheilige van de Franciscanen, de armen, de alleenstaande vrouwen en de kinderen, van de reizigers en de verliefden. Daarnaast schijnt hij ook de patroon van de verloren voorwerpen te zijn. De dingen die je opraapt zijn geen portefeuilles, sleutels of trouwringen. Het zijn geen verloren voorwerpen waarvan je achteraf denkt: waar zou ik die nu hebben gelaten? Niemand zal de rondellen missen die je hebt opgepikt, de bolletjes kauwgom, de sigarettenpeukjes, de papiertjes, de twijgjes, de scherfjes, de paperclip. Vandaag worden de verhoudingen tussen mensen en dingen beheerst door de wetten van de consumptie. Zowel de producenten als de consumenten verliezen het respect voor de voorwerpen die tussen hen in bewegen. Niemand die een koffiezetapparaat koopt gaat er nog van uit dat datzelfde apparaat binnen tien jaar nog koffie zal maken. De vraag naar koffiezetapparaten groeit naarmate ze sneller stuk gaan. De consumptiemaatschappij heeft nood aan een patroonheilige voor de weggesmeten voorwerpen. In haar ontroerende documentaire Les Glaneurs et la Glaneuse gaat Agnès Varda op zoek naar hedendaagse arenlezers. Een 'glaneur' of een 'arenlezer' was iemand die, toen er nog met de zeis werd geoogst, achter een korenmaaier aanliep om de aren die gevallen waren, alsnog op te pikken. ('Lezen' is een verouderd woord voor verzamelen.) Varda ontmoet mannen die grote zakken met aardappelen vullen die op het land zijn achtergelaten omdat ze omwille van hun afwijkende vorm onverkoopbaar worden geacht. Het zijn armen die overleven dankzij datgene wat buiten de cyclus van productie en consumptie valt. Net als Varda die in haar film aardappelen in hartvorm verzamelt, ben jij een arenlezer omwille van de schoonheid en niet uit noodzaak. Daarom kan je aandacht uitgaan, niet enkel naar het onverkoopbare, maar ook naar het onbruikbare, oneetbare, het betekenisloze, nutteloze, zinloze. De voorwerpen die je opraapt zijn meestal onderdelen of overblijfselen van andere, reeds gebruikte voorwerpen. Op verschillende niveau's zijn ze het tegendeel van de objecten die we tot enorme proporties lieten opblazen door het atelier van de KVS en die begin november tijdens de Processie der Dingen door de stad zullen worden gedragen: het blikje Jupiler Blue, de wc-eend, de I-phone en de Bic-aansteker. (Die actie zal zowel over consumptie gaan als over de dood.) Met de Sint-Antonius-actie geef je waarde aan het zogenaamd waardeloze – door te wandelen, geconcentreerd naar het trottoir te kijken, je in alle nederigheid te bukken, het dingetje op te rapen, bij je verzameling te voegen en het dan met veel zorg (dat kan ik zien) op je werktafel te schikken. Per soort, per kleur, per vorm, per grootte (die varieert van klein tot heel klein). Toch heeft de schikking niets dwingends: je luistert naar de dingen. Het banaantje dat je op 5 juni opraapt wil nergens bijhoren. iedereen dramaturg hey kalender ja  " lang="NL-BE"> |