in tussentijd 7 |
BOOM, Sint-Annastrand, 3 juli, half zes 's morgens
Twee weken na het verschijnen van het moestuintje op het Zuid in Antwerpen ontmoet je een vrouw die een opmerkelijke theorie uit de doeken doet. Zelf heeft ze die van horen zeggen. Op het keurige grasperkje waarop de moestuin is aangelegd, staat een zilverkleurige doos en onder die doos – zo gaat het gerucht – zou zich een netwerk van geleiders vertakken die samen een elektrostatisch laagspanningsveld vormen, dat de wortels van snelgroeiend gewas irriteert. Dat is de reden waarom dit grasperkje, en bij uitbreiding alle grasperkjes in het midden van de stad nooit door paardenbloemen, melkdistels of brandnetels worden ontsierd. Of ziet u hier ooit iemand onkruid wieden? Ook wij twijfelen aanvankelijk: is dit feit of fictie? Pas na een telefoontje vanuit het atelier naar de bevoegde stadsdienst kan het verhaal van de vrouw definitief naar het rijk der fabelen worden verwezen. Dat we dit verhaal enig krediet geven, wat zegt dat over ons? Welke stadsangst wordt er, diep vanbinnen, door aangeraakt? Misschien is het de vrees voor een bordkartonnen stad, voor een stad die haar controlemechanismen verbergt achter een scherm van gezelligheid, normaliteit, comfort. Op 10 juli neem je deze stadslegende op in het narratief web van KALENDER. Aan de ingang van de tuin hangt een brief waarin het verband wordt gelegd tussen het theorietje en onze moestuin: Met het aanleggen van deze moestuin willen wij onderzoeken of het mogelijk is de negatieve trilling om te buigen tot een bevorderlijke trilling die groei opnieuw mogelijk maakt. Ook de wonderbaarlijke resultaten van dit onderzoek worden in de brief onthuld: Tot onze verbazing is onze ingreep een symbiose aangegaan met het laagspanningsveld, getuige daarvan het zaaigoed dat drie weken al onophoudelijk bloeit terwijl er nauwelijks onkruid te bespeuren valt. Je creëert geen nieuw verhaal vanuit het niets, maar haakt het karretje van KALENDER vast aan een bestaand gerucht dat de ronde doet in de stad. Je overdrijft het, maakt het nog absurder dan het al was. In eerste instantie help je het mee te verspreiden, maar mogelijks maak je ook een einde aan die circulatie. Door de oorsprong van het gerucht op te eisen – je beweert niet dat je het zelf van horen zeggen hebt – maak je die oorsprong ook traceerbaar. Het verhaal wordt niet ontkend door een officiële instantie (zoals tijdens het telefoontje naar de stadsdienst gebeurde), maar de bron ervan (KALENDER) lijkt – zeker sinds de Pechvogel – toch weinig betrouwbaar. Eens gelinkt aan KALENDER verliest een gerucht vaak zijn ambigue karakter: het wordt definitief naar het rijk der fabelen verwezen. Dat is niet altijd zo. Een actie als die met de witte billboards blijft wél heen en weer schuiven tussen feit en fictie, blijft stof leveren tot discussie. Onder het tekstje dat we op onze site over de actie publiceren staat een link naar een artikel op de website van Indymedia. Op 11 juli schrijft WALTERito dat de uitvoerder van dit wel zeer verfrissend stadselement onbekend is. Een paar dagen en een paar speculaties (comments van lezers) verder ontkracht hij het gerucht door de oorsprong ervan aan te geven: Dit project blijkt van de hand te zijn van Benjamin Verdonck, die zich eerder dit jaar reeds liet opmerken met een dode vogel op de Meir, een rode bol op het standbeeld van Leopold I of het reuzenei op Park Spoor Noord. Wat willen we toch met dat gerucht? Het kan niet de bedoeling zijn om een jaar lang leugens te doen rondgaan in de stad, mensen te desinformeren, angst aan te jagen. Dat zou iets heel gevaarlijk kunnen zijn: foute mensen halen profijt uit angst. Het gerucht is pas interessant wanneer het discussie opwekt: Werd er wel of niet voor de witte billboards betaald? Wat betekent de actie als er geld voor werd neergelegd? Wat indien dat niet gebeurde? Hoe werden de dragers tijdens de Processie der Dingen precies betaald? Werden zij werkelijk als kunstenaars voor hun diensten vergoed? En wat betekent dat? We zouden enkel mist mogen spuien wanneer dat boeiende vragen oplevert. vrijkaartjeseen idee |